O’ZBEK ADABIYOTIDA PAFOS TUSHUNCHASI VA UNING QO’LLANILISHI
##semicolon##
1. D. Quronov. Z. Mamajonov, M. Sheraliyeva “Adabiyotshunoslik lug’ati” 2010. 2. T. Boboyev “Adabiyotshunoslikka kirish kursi bo’yicha o’quv metodik qo’llanma” 1979. 3. A. Fitrat “Adabiyot qoidalari” 1995. 4. Aristotel “Poetika” G’ofur G’ulom nomidagi adabiyot va san’at nashriyoti 1980. 5. Abdulhamid Choqay##article.abstract##
Pafos, yunoncha "pathos" so'zidan kelib chiqqan holda, adabiyot va san'atda his-tuyg'ularni kuchli ifodalashni anglatadi. Bu tushuncha asar ichidagi dramatik va hissiy ta'sirni yaratishda muhim rol o'ynaydi. Pafos orqali o'quvchi yoki tomoshabin qahramonlarning ichki kurashlari, dardlari va sevgisi orqali chuqur hissiyotlarni his qiladi.Adabiyotda pafos, ko'pincha, qahramonlarning zaifliklari va kuchli his-tuyg'ulari bilan bog'liq voqealar orqali namoyon bo'ladi. Bu, o'z navbatida, o'quvchini fikr yuritishga undaydi va asarning umumiy mazmunini boyitadi. Pafos, shuningdek, dramalarda, she'rlarda va romanda hissiy chuqurlikni ta'minlash uchun zarur vosita sifatida xizmat qiladi.Shunday qilib, pafos adabiyotda inson ruhiyatining murakkabligini va his-tuyg'ularning kuchini aks ettirishda markaziy tushuncha hisoblanadi.
